Powrót do piekła
Po trzynastu tomach można by pomyśleć, że Eryk Deryło wreszcie odpocznie. Ale Max Czornyj nie zna litości – ani dla swojego bohatera, ani dla czytelników.
W „Kresie zła” komisarz raz jeszcze zostaje wciągnięty w koszmar, który wydawał się dawno zakończony. Lublin staje się sceną serii brutalnych morderstw. Ciała ofiar noszą tajemnicze znaki, które budzą w Deryle wspomnienia sprzed lat. Czy to możliwe, że Cztery Iks powrócił? A może demony nigdy tak naprawdę nie odchodzą?
Trio, które patrzy w ciemność
W śledztwie Deryło nie jest sam. Towarzyszą mu profiler Orest Rembert i doktor mortalistyki Honoriusz Mond – duet tak nieoczywisty, że aż fascynujący.
Rembert działa jak chłodna maszyna do analizy emocji, Mond – jak naukowiec zafascynowany śmiercią, a Deryło stoi między nimi, coraz bardziej zmęczony, ale wciąż zdeterminowany. Ich współpraca to zderzenie logiki, obsesji i doświadczenia. Razem tworzą obraz człowieka, który próbuje pojąć zło, zamiast jedynie z nim walczyć.
Mrok, który oddycha
W „Kresie zła” Max Czornyj pokazuje pełnię swoich umiejętności: pisze z precyzją chirurga i bezkompromisową surowością.
Krótkie rozdziały nadają historii rytm, który nie pozwala zwolnić. Każda scena jest przemyślana i uderza w czytelnika nie brutalnością samą w sobie, lecz jej znaczeniem.
To nie tylko opowieść o zbrodni, ale refleksja o naturze zła – o tym, czy potwory rodzą się, czy powstają w nas z czasem.
Miasto, które milczy
Lublin w tej historii to nie tło, lecz pełnoprawny bohater. Duszny, ponury, przesiąknięty strachem.
Autor wykorzystuje znane miejsca, by budować napięcie – każda ulica, każdy cień ma w sobie coś niepokojącego. To miasto, które pamięta zbrodnie i które samo zdaje się nimi karmić.
Czytając, miałam wrażenie, że nie chodzi już tylko o śledztwo, ale o miejsce, w którym zło nauczyło się oddychać.
Finał bez oddechu
„Kres zła” to jedna z najmocniejszych odsłon cyklu – emocjonalnie, fabularnie i stylistycznie.
Czornyj nie odpuszcza ani przez chwilę. Zakończenie zostawia po sobie pustkę i ciszę, która trwa długo po zamknięciu książki. To nie historia do porannej kawy, ale do nocnego czytania – kiedy światło lampy drży, a z tyłu głowy pojawia się myśl: czy na pewno jestem tu sam/a?
Podsumowanie
Max Czornyj kolejny raz pokazuje, że potrafi pisać o złu bez taniego efekciarstwa.
„Kres zła” to brutalny, pełen napięcia kryminał, ale też refleksja o naturze człowieka, winie i granicach człowieczeństwa.
To książka, po której trudno się otrząsnąć – ciemna, duszna i diabelnie dobra.